Pole golfowe mieści się w Siemianowicach Śląskich, w sercu Aglomeracji Śląskiej, co czyni je wyjątkowym na skalę ogólnopolską. Prosto z industrialnych krajobrazów przenosimy się w bezkresne zielone przestrzenie. Tu w kilka chwil można złapać oddech – aktywnie spędzić czas na świeżym powietrzu, zrelaksować się i zjeść pyszny posiłek w przyklubowej restauracji.

Pole Śląskiego Klubu Golfowego jest pełnowymiarowym, mistrzowskim 18-dołkowym polem par 72. Organizowane są tutaj turnieje na najwyższym poziomie – zarówno amatorskie, jak i profesjonalne. Zachęcamy do skorzystania z naszego sportowego know-how. Pole wyposażone jest oczywiście również w driving range, gdzie można nauczyć się podstaw gry, jak i pracować nad techniką. Z przyjemnością udostępnimy go Państwu na potrzeby szkoleń czy imprez firmowych.

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Osiedle mieszkaniowe, z początku lat 60. XX w. (Osiedle Górne na początku lat. 80. XX w.), wg projektu znanych polskich architektów: Henryka Buszkę, Aleksandra Frantę, Mariana Dziewońskiego i Tadeusza Szewczyka (z Wojewódzkiej Pracowni Projektów Budownictwa Ogólnego w Katowicach). Zostało zaprojektowane jako „miasto w mieście”, tj. zabudowa mieszkaniowa uzupełniona licznymi usługami publicznymi (2 szkoły podstawowe, 4 przedszkola, żłobek, Dom Studenta, pawilony handlowe). Nazwa nawiązuje do obchodzonego tysiąclecia Państwa Polskiego (966 r.).

Osiedle położone w dzielnicy Śródmieście w Tychach. Wybudowane w latach 1951 – 1956, jest przykładem architektury i urbanistyki socrealistycznej. Osiedle położone na powierzchni 18 ha, przeznaczone dla 6100 osób.

Osiedle A było pierwsza częścią projektowanego Nowego Miasta Tychy.

Projektant zaproponował założenie o układzie niemalże symetrycznym, wpisane w plan wydłużonego prostokąta i przecięte dwiema prostopadłymi osiami kompozycyjnymi. Krótsza, a zarazem główna oś stanowi plac św. Anny, który ogniskuje układ funkcjonalny osiedla. W jego obrębie znajdują się lokale usługowe i dawny dom kultury.

Muzeum utworzone w zabytkowym budynku należącym do kopalni Wujek, liczącym ponad 100 lat, gdzie przed II wojną światową napełniano karbidem lampy górnicze, a potem był magazynem odzieży roboczej. Muzeum, to jednak coś więcej niż ekspozycja, to świadek historii, czyli miejsce autentycznych tragicznych wydarzeń grudniowych (16 grudnia 1981 r.), kiedy z rampy budynku padły śmiertelne strzały w kierunku 9. górników z Kopalni Wujek; tworzy to doniosłą atmosferę. Niewątpliwym walorem placówki jest możliwość umówienia się na zwiedzanie ze świadkami tamtych wydarzeń.

To wspólna instytucja kultury Województwa Śląskiego i Miasta Katowice.

Spodek: symbol – ikona Katowic, otwarty w 1971 r.; ówcześnie był największym i najnowocześniejszym obiektem widowiskowo-sportowy w Polsce. Budowę całego kompleksy rozpoczęto w 1964 r., potem przerwano na 1,5 roku z powodu obaw o błędy konstrukcyjne (których nie potwierdzono). Swoją zwyczajową nazwę zawdzięcza mieszkańcom, którym hala swoim kształtem przypominała UFO – dlatego nazwali ją Spodkiem.

Odbywały się tu liczne prestiżowe imprezy kulturalne (wystąpił tu Elton John, czy Tina Turner) i inne wydarzenia (jak 6 godzinne przemówienie Fidela Castro czy premiera Fiata 126p), a także i pokazy filmowe (wrażenia potęgował ogromny ekran).

Oprócz hali widowiskowo-sportowej to także: lodowisko, sala gimnastyczna i hotel z restauracją. Obecne to część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: MCK, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (NOSPR) to jeden z najbardziej nowoczesnych obiektów muzycznych w Polsce i Europie, zbudowany według projektu pracowni architektonicznej Tomasza Koniora. Budowa rozpoczęła się w 2012 r. a koncert inauguracyjny odbył pod koniec 2014 r. (m.in. z udziałem Krystiana Zimermana i London Symphonic Orchestra).

Elewacja NOSPR nawiązuje do historycznej zabudowy Śląska poprzez ceglane filary, gładkie i jaskrawoczerwone wnęki, jak okna familoków górniczego osiedla Nikiszowiec. Wnętrze budynku jest bardzo nowoczesne, lecz z zastosowaniem naturalnych materiałów: beton, marmur, drewno.

To część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, MCK, Muzeum Śląskie).

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Pomnik projektu Aliny Borowczak-Grzybowskiej i Andrzeja Grzybowskiego składa się z 33-metrowej wysokości krzyża. Obok głównego krzyża, po prawej stronie, w cokole, zostały umieszczone urny z ziemią z grobów dziewięciu górników − ofiar pacyfikacji, umieszczone w dziewięciu krzyżach.

Obiekt znajduje się w ewidencji miejsc pamięci województwa śląskiego.

Spodek: symbol – ikona Katowic, otwarty w 1971 r.; ówcześnie był największym i najnowocześniejszym obiektem widowiskowo-sportowy w Polsce. Budowę całego kompleksy rozpoczęto w 1964 r., potem przerwano na 1,5 roku z powodu obaw o błędy konstrukcyjne (których nie potwierdzono). Swoją zwyczajową nazwę zawdzięcza mieszkańcom, którym hala swoim kształtem przypominała UFO – dlatego nazwali ją Spodkiem.

Odbywały się tu liczne prestiżowe imprezy kulturalne (wystąpił tu Elton John, czy Tina Turner) i inne wydarzenia (jak 6 godzinne przemówienie Fidela Castro czy premiera Fiata 126p), a także i pokazy filmowe (wrażenia potęgował ogromny ekran).

Oprócz hali widowiskowo-sportowej to także: lodowisko, sala gimnastyczna i hotel z restauracją. Obecne to część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: MCK, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Strefa Kultury w Katowicach jest zlokalizowana w bezpośrednim sąsiedztwie symbolu Katowic – Spodka i obejmuje 3 obiekty o wysokiej klasy architekturze, wielokrotnie nagradzane w konkursach:

• Międzynarodowe Centrum Kongresowe (MCK),
• Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia (NOSPR)
• Muzeum Śląskie.

Jedno z największych centów kongresowych w Polsce, oddane do użytkowania w 2015 r. Może jednocześnie pomieścić 15 tys. użytkowników, a w samej hali wielofunkcyjnej 12 tys. Jest tu 35 sal konferencyjnych o różnej wielkości. Obiekt łączy funkcję kongresową, konferencyjną, wystawienniczą, targową i widowiskową.

Koncepcja budynku MCK zakładała nawiązanie do modernistycznej architektury miasta, uwzględnienie sąsiedztwa tak charakterystycznego budynku Spodka i stworzenie przestrzeni dla spędzania czasu wolnego.

To część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1908-1918, z inicjatywy koncernu Georg von Giesche’s Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche), według projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Powstawało, kiedy brakowało już miejsca na osiedlu Giszowiec. Zbudowano je na powierzchni 20 ha, gdzie docelowo miało zamieszkać ok. 5000 robotników i urzędników. Powstało 9 budynków 3-kondygnacyjnych, tworzących czworoboki z wewnętrznymi dziedzińcami (dawniej zlokalizowane były w tym miejscu chlewiki, komórki i piece do wypieku chleba), połączone przewiązkami. Detale architektoniczne są urozmaicone i zdobią wszystkie obiekty. Całość tworzy charakter zwartej, kwartałowej zabudowy o charakterze miejskim, z centralnym punktem, czyli placem Wyzwolenia i monumentalnym kościołem p.w. Św. Anny, a także zlokalizowanymi ówcześnie budynkami usługowymi, takimi jak: sklepy (tzw. konzumy), restauracja, posterunek policji, szkoła, pralnia z suszarnią i łaźnią.

Na terenie osiedla są dwa urokliwe i stylowe miejsca, choć utrzymane w różnym klimacie. Pierwsze to piekarnia z długoletnią tradycją z rozwiniętą częścią gastronomiczną i cukierniczą, z wnętrzem przypominającym dawną izbę kuchenną ze „starymi” meblami i tzw. byfyjem (bufetem), zlokalizowana w urokliwych podcieniach przy rynku. Drugie to restauracja Prohibicja, utrzymana nieco w klimacie industrialnym, ale i retro, zlokalizowana w jednym z familoków, gdzie menu łączy tradycję z nowoczesnością.

Strefa Kultury w Katowicach jest zlokalizowana w bezpośrednim sąsiedztwie symbolu Katowic – Spodka i obejmuje 3 obiekty o wysokiej klasy architekturze, wielokrotnie nagradzane w konkursach:

• Międzynarodowe Centrum Kongresowe (MCK),
• Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia (NOSPR)
• Muzeum Śląskie.

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Muzeum utworzone w zabytkowym budynku należącym do kopalni Wujek, liczącym ponad 100 lat, gdzie przed II wojną światową napełniano karbidem lampy górnicze, a potem był magazynem odzieży roboczej. Muzeum, to jednak coś więcej niż ekspozycja, to świadek historii, czyli miejsce autentycznych tragicznych wydarzeń grudniowych (16 grudnia 1981 r.), kiedy z rampy budynku padły śmiertelne strzały w kierunku 9. górników z Kopalni Wujek; tworzy to doniosłą atmosferę. Niewątpliwym walorem placówki jest możliwość umówienia się na zwiedzanie ze świadkami tamtych wydarzeń.

Jeden z najczęściej nagradzanych w ostatnich latach obiekt w Metropolii. Wykorzystano tutaj zastaną ceglaną strukturę do wkomponowania jej w nowe, odważne założenie. Minimalistyczna elewacja, wykonana z ażurowych, ceramicznych kształtek doskonale pasuje do starej części, jak również okolicznej architektury. Całość mocno inspiruje się zarówno tradycyjnym śląskim budownictwem, jak i przedwojennym modernistycznym dziedzictwem.  

Budynek zaprojektowany przez BAAS Arquitectura i Grupa 5 Architekci. Projektanci umiejętnie wkomponowali go w starą, XIX-wieczną zabudowę i wykorzystali w jego elewacji fragment ceglanej fasady typowego śląskiego „familoka”. 

Budynek wybudowany w 2005-2007 r. Zaprojektowany przez KoniorStudio. Projektowany obiekt został połączony z budynkiem głównym poprzez przeszklone atrium.  W nowo wybudowanej części mieści się m.in. sala koncertowa na ok. 400 osób, centrum edukacyjne, biblioteki.

Fabryka Porcelany, inaczej Park Przemysłowo-Technologiczny Porcelana Śląska „Park”, mieści się przy ul. Porcelanowej 23 w Katowicach, na byłych terenach przemysłowych. Fabryka Porcelany stanowi unikatowy kompleks budynków pochodzących z przełomu XIX i XX wieku. Pełniły one wówczas funkcję fabryki pasz, która w latach 1923-25 została przebudowana na fabrykę „Porcelana Giesche”. W 1952 r. zmieniono nazwę zakładów i znak fabryczny na „Bogucice”. Dziś przestrzeń Fabryki to miejsce spotkań, koncertów, ciekawych wydarzeń kulturalnych. Znajduje się w niej również salon z porcelaną Bogucice a także galeria i fabryka, która produkuje kolekcjonerskie i okolicznościowe serie porcelany. Prace rewitalizacyjne dawnej fabryki porcelany rozpoczęto z inicjatywy Fundacji Giesche. Obiekt jest ponadto najbardziej multifunkcyjnym miejscem w regionie, gdyż swoje siedziby mają tutaj głównie firmy branż kreatywnych i IT. Na jej terenie znajdują butiki projektantów mody i wyposażeniem wnętrz, restauracje, klub muzyczny, klub fitness, kliniki medyczne oraz strefa kreatywności dla dzieci „Bajka Pana Kleksa”.

Kompleks Starego Dworca wzniesiony w 1906 r. w stylu modernizmu historycznego. W późniejszych latach kilkukrotnie przebudowywany. Był najważniejszym obiektem kolejowym Górnego Śląska. Po II wojnie światowej budynek okazał się być za mały i podjęto decyzje o budowie nowego dworca, który został oddany do użytku w 1972 r. i wówczas stary dworzec przestał być użytkowany. Kompleks remontowany jest od 2016 r.  i pełni funkcję usługową.

Szyb jest największą prywatna galeria sztuki w Polsce, o powierzchni wystawienniczej ponad 2500 m². Zlokalizowana jest w budynku Szybu Wilson (dawniej Richthofen i Hulda), wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Galeria została otwarta w 2001 r. w zrewitalizowanym budynku cechowni i łaźni szybów Wilson Kopalni Wieczorek. Galeria stanowi połączenie postindustrialnej przeszłości ze współczesnością.

Galeria kojarzy się z tzw. Grupą Janowską (oficjalna nazwa: Koło Malarzy Nieprofesjonalnych); to malarze amatorzy, wywodzący się ze środowiska robotniczego, zwykle górniczego. To fenomen i unikatowe zjawisko w kulturze; historia grupy sięga lat 30. XX w.; została założona przez Teofila Ociepkę, zafascynowanego (uznany był, obok krynickiego Nikifora, za najbardziej znanego polskiego „prymitywistę”). Po II wojnie światowej twórcy gromadzili się w Zakładowym Domu Kultury Kopalni Wieczorek, założonym przez Ottona Klimczoka. Galeria posiada unikalną własną kolekcję sztuki współczesnej, w tym właśnie starej Grupy Janowskiej i współczesnych artystów naiwnych. A jednym z najważniejszych cyklicznych wydarzeń jest Art Naif Festiwal, prezentujący prace artystów naiwnych z całego świata. Galeria bywa też udostępniana na koncerty, festiwale, bale, spektakle, konferencje, a także jest miejscem realizacji zdjęć filmowych, teledysków, artystycznych sesji zdjęciowych, pokazów mody, itp.

Browar wybudowany przez braci Mokrskich w drugiej połowie XIX w. Do czasów I wojny światowej produkowano w nim piwo i słód, potem przeznaczony był na funkcje magazynowe.

W 1991 r. obiekt został zrewitalizowany przez prywatnego przedsiębiorcę i obecnie budynki pełnią funkcje biurowo-magazynową.

Zabudowania szybu Pułaski (Carmer) z lat 1903 – 1911, w stylu eklektycznym, z przewagą elementów secesyjnych i historyzujących, wg projektu berlińskich architektówː kuzynów Emila i Georga Zillmannów to pozostałość kopalni Wieczorek (dawniej Gische). Na terenie byłej kopalni znajdują się:

• cechownia i łaźnia: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dwuspadowym dachem oraz z charakterystyczną wieżą zegarową. Elewacja z dodatkiem cegły glazurowanej w kolorze zielonym, bogato dekorowana w formie płaskich lizen (płaski pionowy występ na elewacji), fryzów ceglanych (poziomych elementów belkowania), łuków, belkowania. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• nadszybie z wieżą wyciągową: budynek 3-kondygnacyjny o konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, na rzucie zbliżonym do kwadratu, z dachem dwuspadowym. Centralnie w nadszybiu znajduje się stalowa wieża szybowa, o wys. 40 m – podwójna czterozastrzałowa (do jazdy ludzi i skip (tj. dużych skrzyń lub kubłów do wydobywania urobku, z automatycznym urządzeniem załadowczym i wyładowczym). Szyb z 1910 r., o głębokości 450 m;
• sortownia: 3-kondygnacyjny budynek w konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, powstały na planie zbliżonym do prostokąta, z dwuspadowym dachem. Wewnątrz zachowane zabytkowe wyposażenie;
• maszynownia i budynek przetwornic: budynki 1-kondygnacyjne, murowane (pierwszy na rzucie prostokąta, drugi trapezy). We wnętrzu zachowane maszyny wyciągowe Siemensa z 1906 r.;
• kuźnia i warsztat mechaniczny: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dachem mansardowym (od zachodu) i pulpitowym (od wschodu). Elewacja z dekoracyjnymi pasami, fryzami, płaskimi lizenami (….) i glazurowanymi cegłami. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• stolarnia: murowany, 1-kondygnacyjny obiekt na rzucie prostokąta, z dachem dwuspadowym;

Obecnie teren kopalni jest przekształcany w Dzielnicę Nowych Technologii, tzw. HUB Gamingowo-Technologiczny, który będzie skupiał w jednym miejscu przedsiębiorców związanych z branżą e-sportu i gier komputerowych oraz firmy technologiczne.

Budynek – ikona, wzorowany na słynnej Jednostce Marsylskiej Le Corbusiera. Maszyna do mieszkania, w której żyje parę tysięcy osób. Jeden z największych bloków w Polsce.  

Został zaprojektowany przez Mieczysława Króla. Wybudowany w latach 1963 – 1970. Blok mógł pomieścić prawie 3 tysiące mieszkańców, co było możliwe dzięki 762 niewielkim lokalom, z których większość liczyła 37 m². Na niewielkim metrażu mieściły się dwa pokoje, mała i pozbawiona okna kuchnia oraz niewielka łazienka. Każde mieszkanie wyposażone było w balkon.

Budynek stoi na żelazobetonowych, antropomorficznych słupach, które mają za zadanie nadawać masywnej bryle wrażenia lekkości i ułatwiać przepływ wiatru oraz minimalizować wstrząsy tektoniczne.

Placówka przedstawia historię rozwoju hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w poprzemysłowej przestrzeni wystawienniczej o powierzchni ponad 5000 m², w halach dawnej walcowni cynku. Podstawą ekspozycji jest unikatowy ciąg technologiczny do produkcji blach cynkowych, który tworzą m.in. piece do topienia, piec grzewczy do płyt cynkowych, karuzela odlewnicza, walcarki wstępne i wykańczające oraz nożyce do cięcia blach. Znajduje się tu również zespół 4 oryginalnych maszyn parowych w przeszłości napędzających urządzenia w walcowni.

W muzeum znajduje się także jedna z największych i najbardziej wszechstronnych kolekcji w Polsce zabytkowych motocykli Harley-Davidson i Indian. Modele pochodzą z lat 1920 – 1986, są odrestaurowane i sprawne technicznie (w czasie cyklicznie organizowanych „Rozruchów Maszyn” pojazdy są uruchamiane i prezentowane zwiedzającym). Od 2016 r. można oglądać kolekcję zabytkowych spalinowych silników stacjonarnych Jacoba Pepinga – ponad 50 silników wyprodukowanych przez cały XX w. (prezentuje to historię rozwoju napędu spalinowego). Znajdują się tu również niewielkie silniki warsztatowe do napędzania m.in. tokarek i pił oraz potężne 12- cylindrowe silniki umożliwiające napędzanie dużych zespołów maszyn i okrętów.

Wieża wyciągowa Szybu Warszawa, o wys. ok. 40 m, to pozostałość po kopalni Katowice (dawniej Ferdynand), działająca od początku XIX w. (1823 r.) do lat 90-tych XX w. (wśród jej założycieli byli Stanisław Mieroszewski i Ignacy Ferdynand von Beym).

Obecnie to integralna część Muzeum Śląskiego, jako punkt widokowy na całe miasto.

Wcześniej trzeba się jednak upewnić się czy wieża w danym dniu jest na pewno otwarta!

Wieża ciśnień o wys. 68 m, w stylu secesji i modernizmu, z lat 1911 – 1912, wg projektu berlińskich architektów, Jerzego i Emila Zillmannów; miała służyć rozbudowującym się zakładom cynkowych koncernu Georg von Giesches Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche).

Szyb Jerzy (Jorg) to pozostałość po kopalni Gottwald, wraz z budynkiem kotłowni i maszynowni, elementy górniczych maszyn i urządzeń.

Obecne to teren Silesia City Center (centrum handlowo-rozrywkowe). Była to jedna z pierwszych lub pierwsza rewitalizacja terenu górniczego na tak dużą skalę.

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1906-1910, na zlecenie dyrektora spółki Antona Uthemanna, wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Zbudowane na parceli 800 m x 1200 m, obejmowało 2-, 3-, 4-rodzinne domy z ogródkami, wzorowane na górnośląskiej chacie wiejskiej oraz budynki handlowe i usługowe, w tym: osiedlowa pralnia z 32 stanowiskami pralniczymi wraz z łaźnią (co było wtedy bardzo nowoczesnym rozwiązaniem). Centralnym punktem był Plac pod Lipami i efektowny budynek Karczmy Śląskie.

Osiedla składa się z 5 wieżowców mieszkaniowych (trzy o wys. 82 m. i dwa o wys. 56 m), o kształcie podobnym do kolby kukurydzy poprzez balkony o kolistym kształcie (stąd potoczna nazwa „Kukurydze”)), z lat 80-tych XX w., wg projektu znanego duetu polskich architektów: Henryka Buszko i Aleksandra Franty. Inspiracją były bliźniacze wieżowce Marina City z Chicago.

Kolonia robotnicza zlokalizowana w śródmieściu Katowic (w kwartale ulic: J. Poniatowskiego, B. Głowackiego, Skalnej i Barbary), z lat 1915 – 1916 do 1920 r. Wybudowana dla pracowników kopalni Wujek, wg projektu berlińskiego architekta Bruno Tauta (który zaprojektował też kolonię domów szeregowych w Załęskiej Hałdzie), na zlecenie spółki Hohenlohe Werke (właściciela kopalni Oheim (później Wujek).

Składa się z 11 budynków o prostych bryłach, ze zróżnicowanymi detalami architektonicznymi; całość nawiązująca do wczesnego modernizmu. Pierwsze 3. Budynki (przy ul. Barbary 8, 10 i 12) rozpoczęto budować w 1915 r., kolejne w 1916 r., przy ul. Głowackiego i ul. Skalnej); dobudowano je kamienic południowej pierzei ulicy J. Poniatowskiego, z 1907 r. wg projektu Josepha Kutza. W latach późniejszych XX w. nadbudowano niektóre budynki. Układ mieszkań (ich wielkość i standard) był niemal identyczny jak na osiedlu Nikiszowiec (były mieszkania z pomieszczeniami w amfiladzie: kuchnia i 2 pokoje, z dostępem do suszarni, pralni, strychu i piwnic; na dwa mieszkania przypadała jedna toaleta na półpiętrze).

Każdy z domów ma inną elewację: strefy ceglane, tynkowane i kamienne, cześć półkoliste okna z ornamentyką ceglaną, kontrastujące z tynkowanymi fasadami i prostokątnymi oknami na wyższych kondygnacjach.

We wnętrzu kwartału nie wybudowano oficyn i tzw. chlewików, co nawiązywało do ówczesnych berlińskich standardów socjalnego budownictwa mieszkaniowego: mieszkania były doświetlone i przewietrzane, z wewnętrznymi dziedzińcami z zielenią, na które prowadzą dwie bramy.

Gmach z 1909 r., rozbudowany w latach 1913 – 1921, na terenie kolonii robotniczej Boże Dary, zbudowanej w latach 1901 – 1903 wg koncepcji miasta – ogrodu (pozostały już nieliczne budynki, w tym willa z 1904 r. przy ul. T. Boya-Żeleńskiego 76).

Przeznaczony był na dom dla nieżonatych robotników (pierwotnie na 234 miejsca noclegowe), obecnie wykorzystywany wielofunkcyjnie: gastronomia, mieszkania, siedziba Miejskiego Domu Kultury Południe.

W środkowej bryle ulokowano pierwotnie wielką, wysoką salę jadalną o powierzchni 200 m². Boczne części gmachu zagospodarowano pod sypialnie i sale dziennego pobytu; największa sala noclegowa (o pow. 45 m²) mieściła 18 łóżek, a inne 14 łóżek. Gmach ma dwie klatki schodowe – w segmencie zachodnim i wschodnim. Parter budynku został przebudowany z uwagi na dostosowanie budynku na potrzeby Domu Kultury.

Osiedle składa się z 7 wieżowców mieszkalnych z lat 1970 – 1978 na rzucie gwiazdy ośmioramiennej (stąd potoczna nazwa „Gwiazdy”), wg projektu trzech znanych polskich architektów: Henryka Buszki, Aleksandra Franty i Tadeusza Szewczyka.

Kompleks biurowy składający się z dwóch biurowców .KTW I o wysokości 66 m, oraz .KTW II o wysokości 134 m. Pierwszy budynek został wybudowany w 2018 roku, natomiast drugi powstał w 2019 r. Koncepcję architektoniczną opracował Przemo Łukasik i Łukasz Zagała z bytomskiej pracownik Medusa Group.

Biurowce powstały w miejscu wyburzonego wieżowca Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP), tuż przy Strefie Kultury.

Otrzymał certyfikat BREEAM Interim na poziomie Excellent w 2018 r. (to system certyfikacji wielokryterialnej budynków (Building Research Establishment Environmental Assessment Method), wprowadzony w 1990 r. w Wielkiej Brytanii; stosowany w 77 krajach).

Dwa budynki złączone ze sobą u podstawy zostały wybudowane w 1981 i 1982 roku, wybudowane w konstrukcji trzonowo-cięgnowej. Budynki tego typu są rzadkością w Europie. Podstawa konstrukcji jest żelbetowy trzon, przenoszący pionowe obciążenia ściskające na fundament budynku. Na nim osadzone są stropy w postaci sprężonych platform zawieszonych na stalowych linach. Liny – elementy rozciągane zamocowane są do szczytu trzonu i przenoszą na niego ciężar stropów, są także zakotwione na poziomie parteru dla usztywnienia konstrukcji.

Katowickie trzonolinowce zostały zaprojektowane przez jugosłowiańskiego architekta Georga Gruićicia w końcu lat 70. XX wieku. Są jednymi z najwyższych budynków w Katowicach sięgając 97 i 92 metrów.

Budynek z ok. 1907 r., z elementami stylu historyzującego, wzniesiony na zlecenie koncernu Georg von Giesches Erben; ok. 1920 r. został rozbudowany o drugie skrzydło; służył jako dom pracowniczy dla górników (tzw. Arbeiterheim), ale i siedziba towarzystw kulturalnych i sportowych. po II wojnie światowej hotel robotniczy dla pracowników kopalni, a obecnie budynek handlowo-usługowy, przy ul. Gliwickiej 204.

Szyb Wschodni II (dawniej Schwarzenfeld II) wraz z zabudowaniami (wieża wyciągowa z lat 1913 – 1916 z maszynownią i nadszybiem z lat 1913 – 1921, w stylu historyzmu ceglanego; to pozostałość po kopalni Kleofas (dawniej Cleophas); pełnił różne funkcje: nie tylko wentylacyjną, ale i zjazdową, materiałową i wydobywczą; wieża ma konstrukcję stalową, dwuprzedziałową: szyb wschodni z 1921 r. w głąb do poziomu 519,8 m i zachodni, ukończony w 1927 r.), z kołami staliwowymi o średnicy ponad 22 m (tylko jedna para się zachowała); jest jedyną taką przedwojenną wieżą na terenie Katowic.

Najpierw zbudowano szyb Wschodni I (zburzony w poł. XX w.), a potem, w odległości 12 m szyb Wschodni II (dziś objęty ochroną). Łącznie kopalnia miała 3 szyby: kopalni Gottwald (Katowice – Dąb), szyb Wschodni I, II (Katowice – Osiedle Witosa i Załęże) i szyb Ulrich (Chorzów-Batory).

Zabudowania z lat 1908 – 1912 r., będące pozostałością po Hucie cynku Uthemanna (wcześniej Wilhelmina z 1834 r.). Zlokalizowane w dawnej wiosce Szopienice. Obejmują: budynek dyrekcji z wieżą zegarową i wieżą ciśnień wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmanów, a także inne obiekty z początku XX w. lub w stylu modernizmu: hala walcowni cynku z zabytkowym wyposażeniem (maszyny i urządzenia), wysoka kolejka wąskotorowa na estakadzie, walcownia z wyposażeniem, kotłownia, stolarnia oraz zabudowania z końca XIX w.: warsztat mechaniczny (zespół budynków lokomotywowni, wagonownia, budynek socjalny).

Wioska Szopienice, w XIX w, stopniowa przekształcała się ważny ośrodek hutnictwa cynku; poprowadzono tu też ważną linię kolejową, umożliwiającą transport wyrobów przemysłowych.

Huta cynku Wilhelmina została zbudowana w 1834 r. przez koncern Georg von Giesche’s Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche), a po kilkudziesięciu latach, w jej najbliższym sąsiedztwie, rozpoczęto budowę następnych zakładów hutniczych pod nadzorem dyrektora głównego, Antona Uthemann’a; powstała m.in.: huta Bernhardi, Walter Croneck i Uthemann (nazwa od nazwiska). Huta ta ówcześnie obejmowała ona rozległy obszar i składała się z dwóch kompleksów: huty cynku i prażalni blendy, produkowano tu także kadm.

Na początku XX w. szopienicki kombinat hutniczy produkował niemal 25 tys. ton cynku i zatrudniał ponad 2100 osób. Po przyłączeniu Górnego Śląska do Polski w 1922 r., większość jej zasobów produkcyjnych znalazła się po polskiej stronie; od 1926 r. huta podlegała holdingowi Silesian-American Corporation, w którym udziały miał kapitał amerykański i dotychczasowi właściciele (spółki Giesche S.A.). W trackie II wojny światowej niemieccy właściciele odkupili amerykańskie udziały. Po wojny szopienickie huty cynku znacjonalizowano i połączono w jeden zakład (Zakłady Cynkowe Szopienice, później Zakłady Hutnicze Szopienice, a od 1972 r. Huta Metali Nieżelaznych Szopienice (od 1998 r. państwowe przedsiębiorstwo przekształcono w jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa, w 2000 r. włączono do grupy kapitałowej Impexmetal S.A, a w 2008 r. rozpoczęto jej likwidację wstrzymanej ostatecznie na wniosek Skarbu Państwa).

Obiekty pod ochroną konserwatorską.

Zabudowania szybu Pułaski (Carmer) z lat 1903 – 1911, w stylu eklektycznym, z przewagą elementów secesyjnych i historyzujących, wg projektu berlińskich architektówː kuzynów Emila i Georga Zillmannów to pozostałość kopalni Wieczorek (dawniej Gische). Na terenie byłej kopalni znajdują się:

• cechownia i łaźnia: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dwuspadowym dachem oraz z charakterystyczną wieżą zegarową. Elewacja z dodatkiem cegły glazurowanej w kolorze zielonym, bogato dekorowana w formie płaskich lizen (płaski pionowy występ na elewacji), fryzów ceglanych (poziomych elementów belkowania), łuków, belkowania. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• nadszybie z wieżą wyciągową: budynek 3-kondygnacyjny o konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, na rzucie zbliżonym do kwadratu, z dachem dwuspadowym. Centralnie w nadszybiu znajduje się stalowa wieża szybowa, o wys. 40 m – podwójna czterozastrzałowa (do jazdy ludzi i skip (tj. dużych skrzyń lub kubłów do wydobywania urobku, z automatycznym urządzeniem załadowczym i wyładowczym). Szyb z 1910 r., o głębokości 450 m;
• sortownia: 3-kondygnacyjny budynek w konstrukcji stalowej wypełnionej cegłą, powstały na planie zbliżonym do prostokąta, z dwuspadowym dachem. Wewnątrz zachowane zabytkowe wyposażenie;
• maszynownia i budynek przetwornic: budynki 1-kondygnacyjne, murowane (pierwszy na rzucie prostokąta, drugi trapezy). We wnętrzu zachowane maszyny wyciągowe Siemensa z 1906 r.;
• kuźnia i warsztat mechaniczny: budynek 1-kondygnacyjny, murowany, na rzucie wydłużonego prostokąta, z dachem mansardowym (od zachodu) i pulpitowym (od wschodu). Elewacja z dekoracyjnymi pasami, fryzami, płaskimi lizenami (….) i glazurowanymi cegłami. We wnętrzu częściowo zachowane oryginalne wyposażenie;
• stolarnia: murowany, 1-kondygnacyjny obiekt na rzucie prostokąta, z dachem dwuspadowym;

Obecnie teren kopalni jest przekształcany w Dzielnicę Nowych Technologii, tzw. HUB Gamingowo-Technologiczny, który będzie skupiał w jednym miejscu przedsiębiorców związanych z branżą e-sportu i gier komputerowych oraz firmy technologiczne.

Budowa osiedla została zapoczątkowana pod koniec XIX w., po przejęciu interesów górniczych przez Warszawskie Towarzystwo Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych w 1874 r., które nie tylko modernizowało kopalnie, ale i budowało obiekty dla robotników.

Rozbudowa osiedla toczyła się przez wiele lat, obejmując zarówno budynki mieszkalne, jak i budynki użyteczności publicznej, takie jak: szkoła, ochronka, dom ludowy, sala do zabaw i przedstawień teatralnych, biblioteka, gospoda z salą balową, bilardem i czytelnią, dom kąpielowy i szkoła gospodarstwa domowego dla dziewcząt, a także szpital.

Największym i najbardziej interesującym obiektem kompleksu jest gospoda z lat 1902-1903 w stylu zakopiańskim (obecnie to hotel i restauracja), według projektu znanych architektów warszawskich – Franciszka Lillpopa i Kazimierza Jankowskiego. Styl ten w czasie zaborów był rodzajem manifestacji patriotyzmu (rozsławiał go m.in. Stanisław Witkiewicz w latach 90. XIX w.).

Jedna z najpiękniejszych wież ciśnień na Górnym Śląsku i najstarsza w Gliwicach; zbudowana w 1894 r. w stylu neogotyckim (backsteingotik); ma kształt ceglanego walca, na rzucie koła o średnicy ok. 17,5 m; na kamiennym cokole; część górna zwieńczona jest 2-kondygnacyjnym ozdobnym arkadkowym fryzem z blankami i ceglanymi rozetami tworzącymi attykę oraz ze spłaszczonym stożkowym dachem z iglicą. Styl architektoniczny tej wieży nawiązuje jak najbardziej do średniowiecznej historii miasta Gliwic.

Wspólna biblioteka dwóch uczelni: Uniwersytetu Ekonomicznego i Uniwersytetu Śląskiego.  CINiBA jest tzw. biblioteką hybrydową umożliwiającą m.in. gromadzenie i udostępnianie równolegle wszystkich typów dokumentów, niezależnie od nośnika na jakim się znajdują. Biblioteka została uruchomiona w roku 2012.

Pełni również rolę miejsca wystaw, spotkań kulturalnych oraz konferencji naukowych.

Historyczny budynek z przełomu XIX w i XX w., rozbudowany w latach 2005 – 2007 o Centrum Nauki i Edukacji Muzycznej SYMFONIA. Zachował znakomitą, zrównoważoną relację pomiędzy „startym a nowym” czyli współczesne elementy, z dużym udziałem przeszkleń, harmonijne wpisują się w historyczną tkankę pierwotnego budynku.

Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego w 2008 r. w konkursie na Najlepszą Przestrzeń Publiczną, w dziedzinie modernizacja.

Budynek dawnego hotelu z przełomu XIX i XX w., położony przy ul. W. Korfantego 3, który od grudnia 1984 roku był siedziba Muzeum Śląskiego. Adaptacja 4-pietrowego budynku trwała do 1992 r., kiedy zostały udostępnione ostatnie sale ekspozycyjne.

Muzeum Śląskie posiada zbiór ponad 118 tys. eksponatów z różnych dziedzin sztuki, a także archeologii, etnografii, historii, fotografii, plastyki nieprofesjonalnej.

Obecna siedziba Muzeum Śląskiego znajduje się na terenie dawnej Kopalni Węgla Kamiennego „Katowice”.

Sztolnia Czarnego Pstrąga to fragment sztolni odwadniającej królewską kopalnię srebra, cynku i ołowiu Fryderyk z XIX w. wydrążoną w dolomitowej skale. Sztolnia miała zapobiegać napływowi wód do kopalń, co do dziś jest realizowane. Obiekt zlokalizowany w centralnej części Parku w Reptach (o pow. ok. 200 ha), z bardzo bogatym drzewostanem (w tym: buki, dęby, graby, jesiony, lipy).

Zwiedzanie podziemnego korytarza to rejs łodzią na odcinku 600 m.

Podziemna trasa turystyczna w podziemiach kopalni kruszców srebronośnych, która została  założona w triasowych dolomitach i wapieniach. Na terenie kopalni znajdują się: sala kinowa – konferencyjna i restauracja.

Od 2017 r. znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO (obejmując: podziemia tarnogórskie wraz z systemami odwadniania, infrastrukturą wodociągową i licznymi krajobrazami kulturowymi).

Wieża spadochronowa wysokości 35 metrów, która w latach 50. XX w. była wykorzystywana do początkowego szkolenia lotniczego i szkolenia skoczków spadochronowych. Obecnie obiekt jest pomnikiem poświęconym wszystkim obrońcom Katowic, poległym i zamordowanym przez Niemców w 1939. To jedyna zachowana wieża spadochronowa w Polsce.

Monumentalny niezwykle ciekawy gmach z 1929 r. Składa się z 4 głównych skrzydeł, wewnątrz z centralnie zlokalizowaną częścią sejmową (sala Sejmu Śląskiego na 140 osób). Budynek tworzą 4 wysokie piętra, niski parter i 2 piętra podziemne (ze schronem i skarbcem, chronionym przed podkopem basenem i podziemny tunel prowadzący na zewnątrz). Kubatura budynku to niemal 161,5 tys. m³, ponad 600 pomieszczeń i 1300 okien, łączna długość korytarzy ponad 6 km, a obwód korytarza na piętrze to ok. 400 m (jak bieżni lekkoatletycznej).

Najbardziej reprezentatywnym miejscem, przypominającym renesansowe dziedzińce z krużgankami, jest Westybul z dachem w kształcie kopuły z kasetonami z rozetami (z herbem Śląska jako dzielnicy Polski i 11 herbów miast, które w okresie międzywojennym wchodziły w skład Województwa Śląskiego). Unikatową atrakcją jest tzw. winda paciorkowa (duża rzadkość w Europie, a w Polsce tylko 2 -3 takie urządzenia).

Spodek: symbol – ikona Katowic, otwarty w 1971 r.; ówcześnie był największym i najnowocześniejszym obiektem widowiskowo-sportowy w Polsce. Budowę całego kompleksy rozpoczęto w 1964 r., potem przerwano na 1,5 roku z powodu obaw o błędy konstrukcyjne (których nie potwierdzono). Swoją zwyczajową nazwę zawdzięcza mieszkańcom, którym hala swoim kształtem przypominała UFO – dlatego nazwali ją Spodkiem.

Odbywały się tu liczne prestiżowe imprezy kulturalne (wystąpił tu Elton John, czy Tina Turner) i inne wydarzenia (jak 6 godzinne przemówienie Fidela Castro czy premiera Fiata 126p), a także i pokazy filmowe (wrażenia potęgował ogromny ekran).

Oprócz hali widowiskowo-sportowej to także: lodowisko, sala gimnastyczna i hotel z restauracją. Obecne to część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: MCK, NOSPR, Muzeum Śląskie).

Zabudowania z początku XX w., będące pozostałością po kopalni Gliwice (Gliwitzer Grube), obejmują: cechownię z monumentalną wieżą ciśnień, łaźnię i maszynownię, wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Obecnie w maszynowni jest Oddział Odlewnictwa Artystycznego Muzeum w Gliwicach (multimedialna wystawa, prezentuje odlewy artystyczne i historię odlewnictwa w mieście).

Starganiec to dawny staw, w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej zaadaptowany przez Hutę Baildon na ośrodek wodno-rekreacyjny dla pracowników. Tworzenie ośrodków rekreacyjnych dla pracowników przemysłu ciężkiego oraz mieszkańców dzisiejszej Metropolii było stałą praktyką zakładów pracy działających w XX wieku, czego przykładem są też m.in.: Nakło-Chechło w powiecie tarnogórskim, Dolina Górnika dla pracowników KWK Barbara w Chorzowie, Pogorie w Dąbrowie Górniczej, czy jezioro Paprocańskie.

Po przeprowadzonej przez Miasto Katowice modernizacji, w 2023 został oddany do użytkowania kompleks wypoczynkowy składający się z pomostu o części stałej i pływającej, nowych ścieżek i kładek nad wodą na przedłużeniu ścieżek, umocnione zostały brzegi, a cały teren został pozbawiony barier architektonicznych, dzięki czemu mogą z niego korzystać osoby o ograniczonej sprawności ruchowej.

Wokół Stargańca pojawiły się elementy małej architektury: altany, ławki, leżaki, stojaki na rowery, dodatkowo: toalety przenośne, hotele dla owadów, budki lęgowe dla ptaków, nowe drzewa: jabłonie, czereśnie, grusze i śliwy, boiska do siatkówki plażowej, strefa grillowa i strefa małej gastronomii (stanowiska dla foodtrucków). Całość jest oświetlona lampami solarnymi i zabezpieczona miejskim monitoringiem.

Hala poprodukcyjna 2-kondygnacyjna, z końca XIX w., będąca ówcześnie częścią największego na Górnym Śląsku (Obereisen). Dolna część pełni funkcję koncertową, a górna to przestrzeń wystawiennicza.

Obecnie to miejsce wydarzeń kulturalnych – koncertów, wystaw, warsztatów, pokazów filmowych. Dolna część hali pełni funkcję koncertową, górna głównie wystawienniczą.

Planowana jest rewitalizacja obiektu.

Siedziba muzeum powstała w 2015 r. na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Katowice (dawniej Ferdynand). Obiekt stanowi część Strefy Kultury Miasta Katowice (w sąsiedztwie znajdują się inne ikony Katowic: Spodek, NOSPR, MCK).

Koncepcja architektoniczna nawiązuje do przemysłowej historii Śląska i pierwotnej funkcji terenu, na którym stoi – dlatego większa część obiektu znajduje się pod ziemią, a na powierzchni są tylko przeszklone bryły i odrestaurowanie obiekty zabytkowe (głównie z XIX w.). Atrakcją jest wieża wyciągowa szybu Warszawa II o wysokości 40 m, do której dobudowano panoramiczną windę, pozwalającą zwiedzającym dotrzeć do górnej platformy, skąd rozciąga się widok na całe miasto. Budynek był licznie nagradzany.

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1908-1918, z inicjatywy koncernu Georg von Giesche’s Erben (Towarzystwo Górnicze Spadkobierców Jerzego von Giesche), według projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Powstawało, kiedy brakowało już miejsca na osiedlu Giszowiec. Zbudowano je na powierzchni 20 ha, gdzie docelowo miało zamieszkać ok. 5000 robotników i urzędników. Powstało 9 budynków 3-kondygnacyjnych, tworzących czworoboki z wewnętrznymi dziedzińcami (dawniej zlokalizowane były w tym miejscu chlewiki, komórki i piece do wypieku chleba), połączone przewiązkami. Detale architektoniczne są urozmaicone i zdobią wszystkie obiekty. Całość tworzy charakter zwartej, kwartałowej zabudowy o charakterze miejskim, z centralnym punktem, czyli placem Wyzwolenia i monumentalnym kościołem p.w. Św. Anny, a także zlokalizowanymi ówcześnie budynkami usługowymi, takimi jak: sklepy (tzw. konzumy), restauracja, posterunek policji, szkoła, pralnia z suszarnią i łaźnią.

Na terenie osiedla są dwa urokliwe i stylowe miejsca, choć utrzymane w różnym klimacie. Pierwsze to piekarnia z długoletnią tradycją z rozwiniętą częścią gastronomiczną i cukierniczą, z wnętrzem przypominającym dawną izbę kuchenną ze „starymi” meblami i tzw. byfyjem (bufetem), zlokalizowana w urokliwych podcieniach przy rynku. Drugie to restauracja Prohibicja, utrzymana nieco w klimacie industrialnym, ale i retro, zlokalizowana w jednym z familoków, gdzie menu łączy tradycję z nowoczesnością.

Osiedle robotnicze dla górników kopalni Giesche, wybudowane w latach 1906-1910, na zlecenie dyrektora spółki Antona Uthemanna, wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów. Zbudowane na parceli 800 m x 1200 m, obejmowało 2-, 3-, 4-rodzinne domy z ogródkami, wzorowane na górnośląskiej chacie wiejskiej oraz budynki handlowe i usługowe, w tym: osiedlowa pralnia z 32 stanowiskami pralniczymi wraz z łaźnią (co było wtedy bardzo nowoczesnym rozwiązaniem). Centralnym punktem był Plac pod Lipami i efektowny budynek Karczmy Śląskie.

Zabudowa objęta ochroną konserwatorską.

Placówka przedstawia historię rozwoju hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w poprzemysłowej przestrzeni wystawienniczej o powierzchni ponad 5000 m², w halach dawnej walcowni cynku. Podstawą ekspozycji jest unikatowy ciąg technologiczny do produkcji blach cynkowych, który tworzą m.in. piece do topienia, piec grzewczy do płyt cynkowych, karuzela odlewnicza, walcarki wstępne i wykańczające oraz nożyce do cięcia blach. Znajduje się tu również zespół 4 oryginalnych maszyn parowych w przeszłości napędzających urządzenia w walcowni.

W muzeum znajduje się także jedna z największych i najbardziej wszechstronnych kolekcji w Polsce zabytkowych motocykli Harley-Davidson i Indian. Modele pochodzą z lat 1920 – 1986, są odrestaurowane i sprawne technicznie (w czasie cyklicznie organizowanych „Rozruchów Maszyn” pojazdy są uruchamiane i prezentowane zwiedzającym). Od 2016 r. można oglądać kolekcję zabytkowych spalinowych silników stacjonarnych Jacoba Pepinga – ponad 50 silników wyprodukowanych przez cały XX w. (prezentuje to historię rozwoju napędu spalinowego). Znajdują się tu również niewielkie silniki warsztatowe do napędzania m.in. tokarek i pił oraz potężne 12- cylindrowe silniki umożliwiające napędzanie dużych zespołów maszyn i okrętów.

Fabryka Porcelany, inaczej Park Przemysłowo-Technologiczny Porcelana Śląska „Park”, mieści się przy ul. Porcelanowej 23 w Katowicach, na byłych terenach przemysłowych. Fabryka Porcelany stanowi unikatowy kompleks budynków pochodzących z przełomu XIX i XX wieku. Pełniły one wówczas funkcję fabryki pasz, która w latach 1923-25 została przebudowana na fabrykę „Porcelana Giesche”. W 1952 r. zmieniono nazwę zakładów i znak fabryczny na „Bogucice”. Dziś przestrzeń Fabryki to miejsce spotkań, koncertów, ciekawych wydarzeń kulturalnych. Znajduje się w niej również salon z porcelaną Bogucice a także galeria i fabryka, która produkuje kolekcjonerskie i okolicznościowe serie porcelany. Prace rewitalizacyjne dawnej fabryki porcelany rozpoczęto z inicjatywy Fundacji Giesche. Obiekt jest ponadto najbardziej multifunkcyjnym miejscem w regionie, gdyż swoje siedziby mają tutaj głównie firmy branż kreatywnych i IT. Na jej terenie znajdują butiki projektantów mody i wyposażeniem wnętrz, restauracje, klub muzyczny, klub fitness, kliniki medyczne oraz strefa kreatywności dla dzieci „Bajka Pana Kleksa”.

Wieża antenowa o wys. 11 m., z drewna modrzewiowego, skręconego mosiężnymi śrubami. Do dziś to najwyższa drewniana budowla w Europie. Jej historia związana jest z tzw. prowokacją gliwicką (31 sierpnia 1939 r.). Był to napad siedmioosobowego oddziału niemieckiego ucharakteryzowanego na powstańców śląskich na budynek przy ul. Tarnogórskiej, w celu obciążenia Polski odpowiedzialnością za wybuch II wojny światowej i usprawiedliwienie jej rozpoczęcia przez Niemców (jako tzw. obrona konieczna). Po sterroryzowaniu obsługi, napastnicy usiłowali odczytać po polsku odezwę, zapowiadającą polską ofensywę i wzywającą do powstania. Wygłoszono tylko początek komunikatu, a treść nie zyskała dużego zasięgu, gdyż właściwy sprzęt nagłaśniający był w innym miejscu. Zostało to potwierdzone w zeznaniach złożonych na procesie norymberskim przez dowodzącego akcją – Alfreda Helmuta Naujocksa (funkcjonariusza służby bezpieczeństwa SD i oficera SS).

W 2017 r. została wpisana na listę Pomników Historii, na której znajdują się obiekty o szczególnych wartościach materialnych i niematerialnych dla dziedzictwa kulturowego Polski.

Obecnie otoczenie wieży jest dostępne dla odwiedzających, a sama wieża wciąż służy celom komunikacyjnym jako maszt dla kilkudziesięciu różnych anten.

Szyb jest największą prywatna galeria sztuki w Polsce, o powierzchni wystawienniczej ponad 2500 m². Zlokalizowana jest w budynku Szybu Wilson (dawniej Richthofen i Hulda), wg projektu berlińskich architektów, kuzynów Emila i Georga Zillmannów.

Galeria została otwarta w 2001 r. w zrewitalizowanym budynku cechowni i łaźni szybów Wilson Kopalni Wieczorek. Galeria stanowi połączenie postindustrialnej przeszłości ze współczesnością.

Galeria kojarzy się z tzw. Grupą Janowską (oficjalna nazwa: Koło Malarzy Nieprofesjonalnych); to malarze amatorzy, wywodzący się ze środowiska robotniczego, zwykle górniczego; To fenomen i unikatowe zjawisko w kulturze; historia grupy sięga lat 30. XX w.; została założona przez Teofila Ociepkę, zafascynowanego (uznany był, obok krynickiego Nikifora, za najbardziej znanego polskiego „prymitywistę”). Po II wojnie światowej twórcy gromadzili się w Zakładowym Domu Kultury Kopalni Wieczorek, założonym przez Ottona Klimczoka. Galeria posiada unikalną własną kolekcję sztuki współczesnej, w tym właśnie starej Grupy Janowskiej i współczesnych artystów naiwnych. A jednym z najważniejszych cyklicznych wydarzeń jest Art Naif Festiwal, prezentujący prace artystów naiwnych z całego świata. Galeria bywa też udostępniana na koncerty, festiwale, bale, spektakle, konferencje, a także jest miejscem realizacji zdjęć filmowych, teledysków, artystycznych sesji zdjęciowych, pokazów mody, itp.

Placówka zlokalizowana w budynku przepompowni z początku XX w., na terenie Centralnej Oczyszczalni Ścieków. Znajdują się tu zabytkowe urządzenia techniki sanitarnej, takie jak: zastawki, pompy i kompresory.

Filia Muzeum w Gliwicach eksponuje zbiór odlewów artystycznych z brązu i żeliwa; mieści się w dawnej maszynowni kopalni Gliwice.

Podziemno-naziemny kompleks pogórniczy udostępniony do zwiedzania, powstały w oparciu o jedną z najstarszych kopalń węgla kamiennego Górnego Śląska. Stanowi prawdziwy pomnik przemysłowej historii tego obszaru, a jednocześnie niepowtarzalną atrakcję turystyczną w skali Europy. Zabrzański odcinek, o długość ok. 2,5 km, został udostępniony turystom (całkowita długość to ponad 14 km: od wylotu w centrum Zabrza do dawnej kopalni Król w Chorzowie – szyb Krug – nieistniejący od 2015 r.).

Z obiektem tym wiąże się Łaźnia Łańcuszkowa, od której rozpoczyna się zwiedzanie kompleksu.